مسئله ی زن پیشینه ای تاریخی دارد. زنان از بدو پیدایش جوامع بشری تا کنون بر حسب سیستم جامعه شرایط وطرز تفکراموار متفاوتی را گذرانده اند. از جامعه طیعی که جامعه ای دمکراتیک و آزاد بوده تا سیستم مدرنیته ی کاپیتالیست که پنجه های فولادین خود را در همه روزنه های جامعه فرو برده و به مرز خفگی رسانده است. زنانی که به مقام الهگی رسیده بودند ومدیران جامعه وآفرینندگان حیاتی عادلانه بودند، به تدریج و با ظهور تمدن وسیستم دولتی و هیرارشی به حاشیه رانده شد ورنگ ونقش آنان از متن جامعه زدوده ومکان اصلی آنها به پستو وکنج خانه ها کشیده شد. مقام آنان از خداوندی ومدیریت جامعه به همسر وکودک داری وابزار تأمین نیازهای جنسی وروحی مردان مبدل شد وتحت عناوین دین، مذهب، ناموس وهمسرهرگونه تحقیر، ستم، استثمار وسرکوب در حق آنان روا شمرده شد. در عصر مدرنیته که می توان دوران مرگ جامعه نام برد زنان همانند ابژه ای هستند که روزانه با هر گونه خشونت (کلامی، فیزیکی، جنسی وروحی) مواجه اند وفریاد دادخواهی آنان را کسی نمی شنوند وهمه گوشها کر شده است. زنان که هر زمان سمبل زیبایی، عدالت، برابری ودانش بودند امروزه به بدترین شکل ممکن درون قفس آهنین سیستم مردسالاری وخانواده محبوس شده اند. ارزشها ودسترنج زنان که به درازای تاریخ بدست آمده در عصر مدرنیته توسط نظام اقتدارمحورريال غصب وغارت شده وهمه حقوق آنان مورد تعرض واقع شده است. این تقدیر شوم زنان که در طول تاریخ به فکر وذهن آنان تلقین شده نیست بلکه سیاستی آگاهانه وسیستماتیک دولتمردان و دینداران تندرو است تا آنان را به این بهانه تحت سلطه خودقرار داده وبه بردگی بکشانند. بنابراین دستیابی دوباره به همه ارزشهای مقدس وگرانبهایی که در لابه لای برگهای تاریخ م شده، بر عهده خود زنان است. زیرا سیستم وعقلانیت مرد هیچگاه در راستای احقاق حقوق زنان وبازگرداندن کرامت و ارزش انسانی زنان گام بر نخواهد داشت چون سرمنشآ همه مسائل ومشکلات دولت ومجریان آن است. مبارزه ای رادیکال ومستمر باسیستم است زیرا نهایت سازش در برابر نابرابریها واستعمار به معنای تسلیمیت وتداوم خشونت ورنجهای بی پایان است. زنان طلایه داران جامعه آزاد ودموکراتیک اند وقادرند باردیگر جامعه را آباد وآزاد ساخته وهمه ارزشهای معنوی واخلاقی را که به مرز نابودی رسیده است را از نو احیاء نمایند. چون سرشت زنان آزادیخواه، صلح طلب وزیباست.
مبارزه ، مبارزه ، مبارزه تا آزادی